0
0
0
0
Historia Ziołolecznictwa – Ziołoterapia to naturalna terapia, która wykorzystuje rośliny lub części roślin w różnych formach.
Termin fitoterapia pochodzi od dwóch greckich słów: fiton – roślina i terapia – nauka o leczeniu i leczeniu chorób.
Jej początki giną w historii…
Ale to pewne określenie jest wam znane. Właśnie zrobiłem herbatę ziołową, jak zwykle robię prawie co wieczór. Rośliny są naszym „uzdrowicielem”, ale przede wszystkim naszym przyjacielem, gdy spotykamy się z różnymi przypadkami lub chorujemy. Musisz je tylko odkryć, poznać i nieuchronnie je pokochasz. Zwykle gotuję trochę kminku, potem łączę z limonką, z odrobiną rumianku, nawet dziurawca, dodaję cytrynę i na koniec piję po prostu lub z miodem.
W rzeczywistości dowiadujemy się od dr Alexandriny Nicu, że słynny egipski papirus Ebers, napisany za czasów pierwszej dynastii Den (około 3000 pne) wspomina o wielu przepisach ziołowych.
Ajurweda, od sanskryckich słów ayur – życie i veda – nauka, to tradycyjna medycyna indyjska, mająca 3000 lat. Oprócz systemu holistycznych koncepcji, powiązanych ze sobą pod względem mechanizmów zdrowia i chorób, zawiera ponad 5000 tradycyjnych roślin leczniczych, których zastosowanie jest bardzo wszechstronne.
Również chińskie ziołolecznictwo, integralna część tradycyjnej medycyny chińskiej, tak stara jak ajurweda, wykorzystuje imponującą liczbę roślin w zindywidualizowanych recepturach.
A co z nami,
Historia fitoterapii – Początki fitoterapii w Rumunii
Herodot, zwany ojcem historii, napisał o Dacianach, że są „dobrymi koneserami roślin, posiadającymi specjalne techniki opieki nad chorymi roślinami”. Z pism Herodota można wywnioskować, że populacje tracko-dackie znały fumigację konopi indyjskich (haszysz) o działaniu euforycznym i narkotycznym przeciw bólom porodowym. To i tylko to dowodzi, że Dakowie mieli powiązania z ludami Wschodu.
Homer, wielki poeta starożytności, pisał o getodakach, że „oprócz waleczności i męskości przejawianej w bitwach, posiadali także wykształcenie moralne, przejawiające się w opiece nad obcymi, chorymi i rannymi, którzy padli na ich grunt.”
Mówi się, że Dioscorides, lekarz i chirurg za panowania Nerona (50-75 ne), jest założycielem medycyny jako nauki i najlepszym botanikiem. Grecki lekarz, urodzony w Azji Mniejszej w I n.e., odbył wiele podróży, m.in. do Dacji, gdzie zebrał bogactwo materiału do napisania bardzo cennej dla ówczesnej medycyny naturalnej księgi zatytułowanej „O sposobach leczenia”. Wydana w 77 roku książka opisuje 600 gatunków roślin leczniczych, z których 40 było specyficznych dla terytorium Dacji. Spośród tych gatunków 27 roślin ma nazwy dako-śladowe, 8 – łacińskie i 5 – greckie. Co jest potwierdzeniem starożytności fitoterapii na ziemiach tego kraju.
Od XVIII wieku jego praca jest podstawą badań botaniki medycznej.
W poetyckim dziele Owidiusza (43 pne-17 ne), ukończonym podczas jego wygnania w Tomis-Konstanca (8-17 ne), wspomniano o wielu roślinach leczniczych, które rosły w przestrzeni karpacko-dunajskiej, a zwłaszcza w Pontus Euxinus (Czarny). Morze). Wśród tych gatunków wymieniono Aconitum, Adonis, Malva.
Inny przedstawiciel kultury antycznej, łaciński poeta Wergiliusz, stwierdził w swoich listach, że „Pontus Euxinus nosi wiele ziół i leczy wiele chorób”.
Po podboju Dacji przez Rzymian (106 rne) terapeutyczny arsenał flory leczniczej Dacji został wzbogacony o nowe gatunki przywiezione przez wojsko i administrację rzymską.
Pseudo-Apulejusz, pisarz i botanik z II wieku naszej ery, w swojej pracy „De medica minibus herbarum” wymienił 37 innych roślin o działaniu leczniczym stosowanych w Dacji.
Badanie porównawcze pokazuje, że 11 gatunków o nazwach dackich jest identycznych z tymi, które zanotował Dioscorides. A 26 gatunków pojawia się tylko w pismach Pseudo-Apulejusza, prawdopodobnie zebranych bezpośrednio z terytorium rzymskiej Dacji.
Po ewakuacji Dacji przez rzymskie władze administracyjne i wojskowe za panowania cesarza Aureliana (275 r.), naturopatia była jedyną metodą łagodzenia i leczenia cierpienia chorych, opartą na wiedzy zdobytej w poprzednich stuleciach.
W Grădiştea Muncelului w okręgu Hunedoara od 1955 r. o istnieniu starożytnej praktyki medycyny naturalnej świadczy odkrycie glinianych naczyń na balsamy i maści.
Mieszkańcy ziem rumuńskich zachowali ciągłość bogatej tradycji w użytkowaniu roślin ze spontanicznej flory. Wykazano, że skutecznie leczą cierpienia fizyczne i psychiczne (urazy, złamania, krwawienia, zatrucia, ukąszenia zwierząt, oparzenia słoneczne, odmrożenia, choroby zakaźne, epidemie).
W XIV-XV wieku medycyna ludowa była praktykowana w szpitalach istniejących w klasztorach Tismana, Bistriţa de Vâlcea, Neamţ, Prislop w Mołdawii, gdzie stosowano rośliny lecznicze, zbierane ze spontanicznej flory otaczającej klasztory lub uprawiane we własnych ogrodach .
Historia fitoterapii – w przypadku każdej choroby, mnisi w klasztorach, a także wsi uzdrowiciele i lekarze wykorzystywali niektóre rośliny znane w tamtych czasach :
- arcydzięgla (Angelica archangelica) za szkody i choroby serca, dzikiej róży (Chelidonium majus) na żółknięcie, dżdżownic (Centrum) w przeziębieniach, alior (Euphorbia) w reumatyzmie i grzybicy, kapelan (Petasites) na długość.
W leczeniu innych schorzeń stosuje się również:
- łopian (Arctium lappa), brustan (Telekia) scrântitoare (Potentilla), skrzyp (Equisetum), krwawnik (Achillea), Pojarnia (Hypericum), rumianek (Matricaria), hibiscus trionum ( Hibiscus), boz (Sambucus), bazylia (Ocimum basilicum).
Władcy tamtych czasów zachęcali do stosowania roślin leczniczych środkami, którymi dysponowali.
Alexandru cel Bun w Mołdawii nadał specjalne przywileje kupcom lwowskim (1408) i Mircea Starszemu przywileje kupcom braszowskim (1413) na wytwarzanie produktów farmaceutycznych z roślin i przypraw pozyskanych z innych obszarów globu(kadzidło, pieprz, szafran, cynamon , goździki, gałka muszkatołowa, imbir). Znana jest intensywna działalność kupców z Târgoviște, Vâlcea i Campulung de Muscel. Przywieźli naturalne lekarstwa i przyprawy z Sybina, Făgăraș i Braszowa.
Do najstarszych zachowanych w naszym kraju tekstów z dziedziny fitoterapii i aromaterapii należy rękopis pt. „Zastosowanie roślin leczniczych”. Datowany na XVI wiek i przechowywany w Archiwum Państwowym Bukaresztu.
Wspomniane są tutaj pewne obawy związane z domową fitoterapią, wykorzystującą wiele gatunków leczniczych stosowanych w tamtym czasie (łopian, żeń-szeń, trawa skoszona, babka, pietruszka, szynel, jaszczurka, sakiewka pasterska, pokrzywa). A także niektóre aromatyczne gatunki spożywcze (dzięgiel, koperek, melisa). Mięta była uważana za bardzo cenny środek, „z wielką mocą leczenia wszelkich chorób i wyłapywania wszelkich wewnętrznych zepsuć”.
Począwszy od XVI wieku się pierwsze dokumenty napisane w języku rumuńskim
pojawiają…, potwierdzające szerokie zastosowanie roślin leczniczych w zapobieganiu i zwalczaniu wielu chorób.
Możemy wspomnieć „Psalteria Scheiană” (1515), „Herbarium de la Cluj” (1587), a zwłaszcza „Sanitatis studium”, napisane przez Paula Kyra i wydane w Braşov w 1551 roku. Ziemie. „Zasada Matei Basaraba” (1662) podkreśla rolę specjalisty w odkrywaniu ziół o właściwościach leczniczych przeciwko truciznom.
W tym okresie powstały pierwsze apteki miejskie, wspierane finansowo przez ratusze Sibiu (1494), Braszowa (1512), Bistriţa (1516) i Făgăraş.
Pod koniec XVI wieku lecznicze rośliny nazwano „gatunkami” i rozprowadzał aptekarz. Natomiast rośliny aromatyczne były rozprowadzane przez aromaty, znane w Jassach od 1594 roku.
Transylwański uczony Teodor Corban napisał w latach 1691-1700 „Dictiones Latinae cum Valachica Interpretatione” na prośbę biskupa Mitrofana z Buzau. W którym nadał zlatynizowane nazwy niektórym znanym wówczas roślinom leczniczym:
- abrotanum (Artemisia abrotanum) – drewno Pana;
- aconitum (Aconitum) – omag, trująca trawa;
- bryonia (Bryonia) – wróbel ziemny;
- centaurium (Centaurium) – trawa przeciw zamarzaniu;
- cykuta (Cicuta) – gwizdek, cykuta; mentrastum (Mentha) – dzikość;
- serpyllum (Thymus) – trawa kukułkowa, tymianek;
- trychonon (Solanum nigrum) – winogrona
